Zespół Aspergera (F84.5)

Definicja

Zespół Aspergera charakteryzuje się jakościowymi zaburzeniami w obszarze wzajemnych interakcji społecznych. Wzorce zachowania są ograniczone i stereotypowe, podobnie jak zainteresowania i aktywność. Rozwój intelektualny jest w granicach normy, często powyżej przeciętnej. Rozwój mowy ekspresyjnej i jej rozumienie jest prawidłowe.

Epidemiologia

Wskaźnik rozpowszechnienia zespołu Aspergera określa się w granicach 16-40/10000 osób.

Etiologia

Nie są znane czynniki warunkujące rozwój zespołu Aspergera. Większość badań koncentruje się wokół tych samych czynników co w autyzmie.

Obraz kliniczny

Rozwój dzieci z zespołem Aspergera przebiega prawidłowo do 3 r.ż., zarówno w obszarze spoełcznych interakcji, jak też mowy, zainteresowań i aktywności. Po 3 r.ż. Ujawnia się wyraźny defekt w umiejętności nawiązywania relacji społecznych. Mowa osób z zespołem Aspergera ma kilka charakterystycznych deficytów, które mają znaczny wpływ na relacje społeczne. Są to: nieumiejętność używania języka w kontekście społecznym (pragmatyzm), trudności w rozpoznawaniu znaczeń tego samego słowa (semantyka). Zaburzone są intonacja i melodyjność mowy (prozodia). Niezdolność do rozumienia metafor utrudnia rozumienie języka. Te deficyty i lęk przed ekspozycją społeczną determinują charakterystyczne formy zaburzeń zachowania na każdym etapie rozwoju. Brak empatii, trudności w odczytywaniu intencji zawartych w ekspresji mimicznej i niewerbalnych komunikatach innych osób ograniczają osobom z zespołem Aspergera nawiązywanie przyjaźni czy bliższych relacji. W miarę dorastania pogłębia się izolacja społeczna i osamotnienie.

Rokowanie

Samodzielność w życiu dorosłym osób z zespołem Aspergera zależy od poziomu uzyskanego wykształcenia, co z kolei wiąże się ze stopniem sprawności intelektualnych. Przy wysokiej inteligencji rokowanie jest dość optymistyczne.