W leczeniu depresji stosuje się następujące, uzupełniające się wzajemnie formy terapii:

1. Farmakoterapia: jest formą podstawową, choć nie najważniejszą. Opiera się na stosowaniu odpowiednich leków. Należy zaznaczyć, że pierwsze, istotne efekty działania leków przeciwdepresyjnych pojawiają się zazwyczaj po 2-3 tygodniach. Uwaga! O tym jaki lek zażywać, w jakiej postaci I w jakich dawkach decyduje wyłącznie lekarz!

2. Psychoterapia: łączenie farmakoterapii I psychoterapii daje najlepsze efekty leczenia. Potrzeba psychoterapii wynika również ze zgłaszanych przez pacjentów oczekiwań co do rozmowy, ciepła, zaufania, relacji itp. Realizowana jest w formie indywidualnej lub grupowej.

3. Terpaia społęczna: osoby chore na depresję często nie radzą sobie z funkcjonowaniem w dotychczasowym środowisku towarzyskim, rodzinnym, zawodowym (np. tracą pracę). Celem tej terapii jest powrotne wprowadzenie chorych w normalne lub w miarę normalne funkcjonowanie społeczne. Z tego względu bardzo ważna jest aktywizacja zawodowa I środowiskowa chorych.

Jak podjąć leczenie?

Podejrzenie wystąpienia choroby postawić może lekarz pierwszego kontaktu/ rodzinny. Jest on kompetentny do postawienia diagnozy I leczenia. Można bezpośrednio udać się do lekarza psychiatry, nie jest wymagane skierowanie. Niekiedy w procesie diagnostycznym uczestniczą lekarze innych specjalizacji np. Neurolodzy, po to aby wykluczyć inne schorzenia o podłożu somatycznym, które mogą dawać objawy podobne do depresyjnych. Proces leczenia prowadzi się w warunkach ambulatoryjnych, domowych lub rzadziej szpitalnych.

Bardzo ważną rolę odgrywają psycholodzy, którzy we współpracy z psychiatrą moga określać I realizować działąnia psychoterapeutyczne, nie mogą natomiast decydować o lekach. Istotna funkcję w terapii depresji ma najbliższe otoczeni chorego, a w szczegółności rodzina.

Podstawowe przykazania dla osoby, która chce pomagać choremu na depresję:

1. Nie bądź zbyt szybki, nie przytłaczaj chorego rozpędem I rozmachem swojego działania.

2. Nie rób za pacjenta wszystkiego, pozostaw margines dla jego aktywności.

3. Nie uszczęśliwiaj na siłę. Uzgadaniaj z chorym zakres I kierunek pomocy.

4. Bądź wytrwały.

5. Unikaj łatwego pocieszania I komunikatów. To bardzo zraża osoby chore I sprawia, że czują się jeszcze bardziej niezrozumiałe I samotne. Równocześnie nastaw się na to, że wielkorotnie trzeba będzie zapewniać- “tak, wzdrowiejesz; tak, to ci przejdzie” I nie tracić przy tym cierpliwości.

6. Nie podważaj autorytetu lekarza I psychologa. Ważne, aby pacjent im uwierzył.

7. Nie obawiaj się informować lekarza, jeśli chory będzie wypowiadał myśli samobójcze, nawet gdyby sam pacjent prosił o zachowanie tajemnicy. W takiej sytuacji nie wolno zachoywać tajemnicy, ponieważ może to być bardzo niebezpieczne.