Niestety występuje ona również w tej grupie wiekowej. Objawy są podobne do dorosłych, aczkolwiek do specyficznych dla tej grupy wiekowej należy zaliczyć: ich zmienność w zależności od wieku, bierność, uległość, zobojętnienie, lęk, brak troski o swoją własność, autoagresja (czasami próby samobójcze). W wieku przed- i wczesnoszkolnym częste są zaburzenia zachowania oraz opóźnienie w nabywaniu umiejętności społecznych, przekładające się na trudności szkolne i brak akceptacji ze strony grup rówieśniczych. Zdarza się, że dzieci te stają się obiektem agresji, wyśmiewania, kpin itp. Przyczynami depresji wieku młodzieńczego są niewłaściwe, albo lepiej, nie zawsze akceptowalne na zewnątrz wzory zachowań wyniesione z domu (niekiedy bardzo błahe np. Odzież, drobne ułomności fizyczne, wady wymowy), powodujące np. Agresję, drwiny ze strony koleżanek/kolegów oraz komplikacje/nieprawidłowości w życiu rodzinnym: alkoholizm rodziców, separacja, rozwód lub też nierówne traktowanie w porównaniu z rodzeństwem. Innymi słowy: DZIECKO POTRZEBUJE POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA, a instynkt podpowiada mu, że bez pomocy dorosłych nie da sobie rady. Bywają nimi również kryminalne z punktu widzenia prawa zachowania seksualne dorosłych wobec dzieci. Niezdiagnozowana i nieleczona depresja wieku dziecięcego może odcisnąć swoje negatywne piętno na całym, dalszym życiu młodego człowieka.
W wieku młodzieńczym powodem depresji stają się nierzadko, szczególnie u dziewcząt problemy z wyglądem zewnętrznym, np dużą nadwagą, trądzikiem młodzieńczym.
Wyjątkowo ważne jest, aby nie lekceważyć objawów, które mogą maskować depresję, a więc opuszczanie zajęć szkolnych, zażywanie substancji toksycznych, bólów głowy i brzucha.
W procesie leczenia depresji u dzieci i młodzieży stosuję się leczenie farmakologiczne (leki są zazwyczaj inne iż u osób dorosłych) oraz psychoterapię i terapię społeczną, których rola w tym wieku jest szczególnie istotna z uwagi na węższe spektrum dostępnych leków.